Ik voelde me genoodzaakt een tweede deel te schrijven over het hoe en waarom in verband met het niet ingevuld geraken van knelpuntberoepen.
Veel hangt uiteraard af van welk soort knelpuntberoep, maar in grote lijnen zijn er gelijkenissen te vinden in de manier waarop nieuwe werknemers naar deze beroepen worden geholpen.
Het is frappant uiteraard, dat men met een werkloosheidsgraad van boven de 10% (op sommige plekken zelfs 15.7% zoals in Antwerpen) toch geen mensen schijnt te vinden voor bepaalde beroepen.
In deel een lichte ik al toe hoezeer de VDAB in de eerste plaats een stevige dam opwerpt naar de kandidaten toe. Zelfs kandidaten die perfect voldoen aan de 'skills' die nodig zijn, worden vaak geweerd omdat ze geen affiniteit met het beroep hebben. Wat in mijn opinie waanzin is, wanneer een vrachtwagenchauffeur (om hen maar weer als voorbeeld te nemen) een opleiding hulpboekhouder wil gaan volgen (knelpunt), en hij voldoende kan rekenen en talen machtig is, dan zie ik geen reden om hem te weigeren.
De motiviatie moet hier de hoofdreden zijn om iemand al dan niet toe te laten (en die motivatie is snel te meten door de resultaten behaald tijdens de opleiding niet?). Maar zulke mensen gaat men dan weigeren omdat ze blijkbaar 'geen feeling' hebben met de betreffende beroepen.
Tja, zo blijf je natuurlijk met vacatures zitten die nooit ingevuld geraken (en behalve de vdab-medewerkers die de testen afnemen, zijn er geen mensen aan een baan geholpen).
Andere oorzaak:
Maar er is nog een andere oorzaak: de wachrij voor zulke opleiding is vaak erg lang (niet omdat er zo veel kandidaten zijn, maar omdat de opleidingsplaats gewoonweg ontbreekt).
Voor bepaalde beroepen zoals buschauffeur of bediendenopleidingen gaat het van 2 maaanden tot 2 jaar!!!
(Er zijn gevallen bekend van mensen die letterlijk al jaren wachten, en intussen volledige werkloosheidsuitkering krijgen -bedenkelijk in tijden van budgetproblemen- in afwachting van hun opleiding)
Op deze manier zet je mensen die al werkloos zijn natuurlijk voor een dilemma: wachten tot je de opleiding kan beginnen, of een voorlopige baan zoeken die misschien ver onder je niveau ligt (lees: horeca, schoonmaakbedrijven, callcenters....).
Wanneer deze werklozen dan tijdens de wachtrij-tijd dan een andere job aannemen, hebben ze geen recht meer op deze opleiding, en worden ze van de wachtrij geschrapt.
Je kan dus maar beter gewoon werkloos blijven (wat vdab graag heeft en zelfs aanraadt in sommige opleidingen!) zodat je de wachtrij niet in gevaar brengt en uiteindelijk kan starten aan de opleiding.
Misschien hoog tijd dat men wat andere visies gaat hanteren inzake knelpuntberoepen.
Op zich vind ik het goed dat er zo'n lijst bestaat, zodat je weet in welke beroepen je meer kans maakt op open vacatures (al klopt zelfs dat verhaaltje niet, aangezien deze lijst op een rare manier wordt samengesteld).
Maar dan opleidingen voorzien om deze beroepen in te vullen, zou vooral een zaak moeten zijn van het onderwijs.
Op de tweede plaats zou men mijns inziens meer moeten spelen op het samenwerken met bedrijven die echt nood hebben aan deze werknemers, niet met een 'theoretische vraag naar...'.
In concreto; waarom richt men samen met de bedrijven die deze knelpuntwerknemers nodig hebben, geen aparte divisie op waar men specifiek mensen die gemotiveerd zijn gaat opleiden? Waarom blijft alles zich afspelen in trage, duffe, vdab opleidingen die elk jaar minder raakvlak hebben met de echte nodigen van de bedrijven?
En de hamvraag blijft... waarom zeggen een boel bedrijven sàmen niet gewoon de samenwerking met VDAB stop om dan samen één pot bijelkaar te leggen en daar mee eigen ECHTE opleidingen te voorzien? Of is de nood dan toch niet zo hoog dan beweert?
0 reacties:
Een reactie posten