Ik stond in een rij van een vijftal mensen bij de VDAB werkwinkel. Die dag was ik zo radeloos dat ik zelfs de hulp wilde van deze grote logge machine die de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling is geworden.
De mensen voor mij in de rij bestonden integraal uit 'anderstaligen' die zich met gebaren en allerlei kruisingen tussen Nederlands en Frans (en nog een boel andere talen die ik niet kon thuisbrengen) probeerden verstaanbaar te maken.
Op de balie stond een klein plakkaatje dat in het Nederlands vermeldde dat dit de Vlaamse dienst... was (Vlaams was onderstreept) en dat men u dus verder wilde helpen in het Nederlands.
Ik ben geen taalpurist (de vele fouten in mijn blogposts veraad dit al) dus ik stoor me op zich niet zo veel aan waar men al dan niet Vlaams, Frans, Nederlands of Engels praat, zolang men hun job maar doet niet?
De mensen voor mij hadden allemaal problemen met hun uitkering, statuut en/of waren niet komen opdagen op een uitnodiging. Na een dertigtal minuten was het mijn beurt.
De vrouw achter de balie zag er niet alleena afgemat en afgestompt uit, ze riep dan ook nog eens verveeld -terwijl ze op de klok aan de muur keek die tien voor twaalf aan gaf- "Zen er nog mengse die een àfsprààk adde?"
De rij achter mij bestond integraal uit mensen die er geen bal van begrepen en ze keken dan maar wat wazig voor zich uit. Achteraan zag ik iemand ja knikken, maar dat ging onopgemerkt voorbij...
Daarna richtte de vrouw zich tot mij. Ik knikte vriendelijk, zei goedemiddag (hetgeen haar verbaasde, iemand die tijd verloor met beleefdheid werd blijkbaar niet echt geapreciëerd...)
Ik legde haar uit dat ik graag in de werkwinkel hulp wilde inzake het zoeken naar werk en/of een opleiding.
Ze antwoordde me: "Dan moet ge de website bezien hé"
Blijkbaar is men zo tuk op het werken met een website die voor hen denkt (en waar je dan ook automatisch in een makkelijk te managen hokje valt), dat men het eigen intellect (zo het er al was) uitschakelt.
0 reacties:
Een reactie posten