Het nieuwe werken is: continu jobs zoeken
Ik sprak een tijd terug met iemand die in de vertegenwoordiging werkt, en zo te horen is men daar met de dalende omzet van de klanten (veelal KMO’s) in een toestand terecht gekomen waar iedereen continu naar andere opties zoekt. Ook in andere sectoren hoor ik een gelijkaardig iets, mensen in de telecom, verkoop, zelfs bij mensen die in de horeca werken.
Het constant zoeken naar andere job, hoort blijkbaar bij het nieuwe werken.
Ik vrees dat dit voor vele mensen de realiteit is trouwens. Na het vinden van een job (eender welke job, aangezien men de werkloosheidsuitkeringen en het stigma dat er aan vast hangt vanwege de neoliberale kudde), is het niet altijd afgelopen met de stress.
Voor vele mensen, vooral werkende armen, begint de ellende dan pas echt. Men valt niet in een zwart gat, maar in een wit gat zo te zien.
Een job uit noodzaak brengt misschien wel een loon op in plaats van een uitkering, maar neemt ook met zich mee dat het veel tijd en energie kost. Terwijl de job in kwestie meestal geen lang leven beschoren is. Zulke jobs zijn opvulsel, vervangbare mensen worden voortdurend voor andere vervangbare mensen ingeruild, of de job zelf bevindt zich in een sector die bedreigd wordt op allerlei manieren. Maar je moet wel verder, mensen in dat witte gat, weten dat ze moeten doorzoeken naar een betere job, maar zijn tegelijk verdoofd omdat hun huidige korte termijn situatie er beter uit ziet.
Wie opeens een gemiddeld loon op de rekening krijgt, gaat zich na even naar adem te hebben gesnakt, goed voelen en nestelen in de situatie.
Hoewel er in feite niks is veranderd op die tijdelijke ademruimte na.
Over dat laatste: het is vreemd dat vooral VDAB blijft inzetten op sectoren die tussen nu en enkele jaren gedoemd zijn te verdwijnen of slechts minimaal zullen overleven (hierover later meer). Toont eens te meer waar de prioriteiten liggen daar (statistieken naar hun politieke broodheer dragen).
De hoofdbezigheid wanneer je dan plots wel aan werk geraakt is niet veranderd: meteen weer ander werk zoeken, omdat je weet dat het maar tijdelijk is. En zo kom je tot een situatie waar de arbeidsmarkt zo vloeibaar en onzeker is geworden, dat zelfs mensen die een job hebben, wakker liggen van het zoeken naar een nieuwe job.
Voor al diegenen die op een uitzichtloze, onderbetaalde, onveilige job zitten, of werken op en zinkend schip (en zo zijn er veel tegenwoordig). Weet je maar beter naar een veilig onderkomen kan streven, een run-to-the-hills economie, waar op veilige hoogte zitten meer waard is dan eender wat anders.
Die standvastigheid is jammer genoeg enkel nog weggelegd voor vastbenoemde ambtenaren, mensen in een nichemarkt en mensen in hogere kaders op standvastige firma’s of organisaties.
Je kan er naar streven om naar een van deze drie ‘bergen’ te lopen en je daar in veiligheid te brengen, of je kan verder ploeteren en hopen op die ene job waar je langer dan twee tot vier jaar kan werken in alle glorie en met een goed loon (om daarna weer in het zwarte gat te vallen).
Wanneer ik zo rond kijk in mijn omgeving geven er steeds meer mensen de brui aan hun job, omdat ze feitelijk zitten te wachten op hun ontslag of tot de boel opklaart.
Neem daarom de teugels terug in handen en ga voort, verlaat het denkbeeld om “DE JOB” te vinden (niet dat het onmogelijk is, maar de kansen zijn zo minimaal voor mensen zonder uitgebreid opvang-netwerk (of geld) van vrienden en familie op de juiste plekken), want je zal ze hoogstwaarschijnlijk niet vinden. Wat je zal tegenkomen zijn tijdelijke spullen, die je slechts tijd zullen kosten maar geen echte oplossing bieden voor de onderliggende verrotting die nu plaatsvindt overal.
Toch wil ik hier positief over blijven, …. ik vind dat deze economie zichzelf aan’t opkuisen is. Heel veel rotte bedrijven en nep-gedoe is massaal aan’t neergaan nu.
Da’s op zich gezond, maar wel vrij jammer voor alle mensen die op zo’n zinkend schip werken.
Herken en erken het tijdig; en spring overboord zo snel je kan, en liefst naar een veilige "berg"!
0 reacties:
Een reactie posten