Bore-out

Vandaag was ik blij om een stukje te zien verschijnen in de pers (VRT - Terzake van 20 feb 2009) over het fenomeen 'bore-out'.
Een bore-out is een soort omgekeerde burn-out, waarbij je te weinig te doen hebt op het werk, er niet kan over praten om een of andere reden en waar je verder niet aan kan ontsnappen.
Zelf heb ik 8 jaar gewerkt op een vrij groot bedrijf waar zowat iedereen aan een bore-out leed.

Het resultaat is dat je aan jezelf begint te twijfelen aangezien je omgeving allemaal werk 'faked'. In meetings wordt er dan gewichtig gedaan over niemendalletjes, zolang de meetings maar lang duren (en er mail kan gechecked worden op de laptops) is het allemaal in orde.
Daarbij komt nog dat je dan toch werk begint te doen op een manier die de tijd sneller vooruit doet gaan, met de nodige koffie(klets) er tussendoor.
Het ergste is dat ik heel veel mensen tegenkom die in deze situatie zitten of gezeten hebben, en steeds komt hetzelfde verhaal terug: men houdt op management niveau een soort van stijl op die totaal niet strookt met het bedrijf.
Men wil veel doen (vooral met cijfers en grafieken op hoog niveau) maar op de werkvloer zijn er mensen die zich doodvervelen.
Er is heel veel mis met bedrijven waar dit gebeurd, ook misschien met de mensen die er werken.
Zelf heb ik twee keer geprobeerd een manager hierover aan te spreken, maar eentje is er afgevoerd met een depressie en de andere was al na enkele weken andere oorden gaan opzoeken.
De rest van de mensen daar waren vooral bezig met politieke commentaren te geven, kaarten, surfen, lezen en nutteloze meetings plannen waar dan uren werd gelult over niets. De paar mensen die wèl hard werkten waren op de lange duur alles zo beu en gaven het overwerkt op.
Heel veel bedrijven werken gewoon verkeerd, ze verdelen budgetten al naargelang de hardst roepende manager. Men verdeelt de "koppen" al naargelang de theoretische indeling van de taken. Maar niemand kijkt on-the-floor naar wat er moet gebeuren.

In mijn geval was het zelfs zo erg dat de managers die over onze afdeling moesten beslissen in een ander land zaten, en we deze mensen gedurende 8 jaar nooit gezien hebben. Naar het schijnt zijn ze wel eens op bezoek geweest, maar toen heeft men met de leiding eens goed gaan eten en enkele bars gedaan in onze hoofdstad.

Ik ben uiteindelijk uit mijn bore-out ontsnapt door totaal niks meer te doen gedurende 2 maanden. Niet meer op tijd komen, niet meer werken, niet meer naar meetings gaan, zelfs niet meer meedoen met het fritten halen en koffie drinken... gewoon er zitten en voor mij uit staren deed ik. Ik was de inzinking nabij.
Een mooie job met uitdaging van in de beginjaren werd al snel een totaal holle lege taak waarbij je nooit iets goeds kon doen.
Wanneer je hard werkte werd hetgeen je deed uit je handen getrokken door mensen die het zogenaamd beter konden. Wanneer je hard werkte en bijvoorbeeld verbeteringen in de producten voorstelde werd je op het matje geroepen. Wanneer je te weinig deed werd je beschimpt.
Dus: op de duur doe je net genoeg om niet ontslagen te worden, net genoeg om niet op te vallen en staar je voor je uit; tot je de verlossende telefoon krijgt dat men je diensten niet meer nodig heeft. (En daarna beginnen de problemen pas, wanneer je daarna in een firma terecht komt waar ze WEL werken en samen iets opbouwen).

De reportage is hier te zien:
http://cli.gs/8uSnT4